گچ و گچ بری در معماری ایرانی اسلامی

گچ بری یکی از زیباترین هنرهای تزیینی در معماری ایرانی اسلامی است،
هنر گچبری یا گچکاری از گذشته تا به امروز مورد توجه معماران و
کارفرمایان قرار گرفته است.
بعد از اسلام این هنر به اوج شکوفایی خود رسید و آثار بجا مانده گواه بر این مدعاست.

گچ بری یکی از شیوه‌های تزیین پوشش دیوار بناها در فضای داخلی است،
و از دوره‌ی اشکانیان در معماری ایران مورد استفاده قرار گرفته است
که سیر تکاملی آن در
دوره‌ی ایلخانیان به اوج رسیده است.

گچ بری در دوران قاجار:

گچبری در دوران قاجار دوره خاصی را گذراند که یکی از دلیل آن سفر شاهان قاجار به کشورهای اروپایی بود،
و بر حسب عادت شاهان قاجاری که همواره سعی داشتند از اروپاییها تقلید کنند و سوغاتی با خود بیاورند
اینبار هنر گچ بری در اروپا ارمغان آنها بود،
و نتیجه آن طرحهای تلفیقی با اروپاییان بود که در کاخهاي شاهي به خصوص در سر ستون سازي ها و
سقف سازي ها در کاخ هايي چون
گلستان و عشرت آباد دیده می شود.

گچبری در دوران زندیه:

در دوران زندیه شاهد آثار برجسته ای بخصوص در شیراز هستیم،
از جمله عمارت کلاه فرنگی و مقبره وکیل الرعایا که همراه با ترنج اندازی با گل و گیاه و نقوش بدیع است.

هنر گچبری و گچکاری در دوران صفوی:

در کاخ های شاهی زیباترین مقرنس بندی های گچی با طاس و نیم طاس به همراه نقوش گل و گیاه
در دوره صفویه دیده می شود.
کاخ هشت بهشت و سر درب بازار قيصريه در اصفهان از دو آثار شگفت انگیز این دوران محسوب می شود.